Een boek "mannen zonder gezicht"dat ik ergens in de jaren 70 leende uit de bieb heeft mij voorgoed laten inzien dat oorlog voor mensen die er aan deelnemen verschrikkelijke gevolgen heeft hun hele leven lang. Het ging over Duitse soldaten die opgesloten zaten in een kasteel omdat ze niet meer toonbaar waren voor de maatschappij door weggeslagen gezichten. Hun verhaal was zo triest en ik besefte dat niet alleen de Duitse soldaten, maar ook hun vijanden dezelfde gruwel ten deel vielen. Ik kan sinds dat boek geen oorlogstaal meer horen.
Blijf slordig!
Wow, Theodor, wat kun je prachtig schrijven. En je zet me altijd weer aan het denken.
Dank je.
Een boek "mannen zonder gezicht"dat ik ergens in de jaren 70 leende uit de bieb heeft mij voorgoed laten inzien dat oorlog voor mensen die er aan deelnemen verschrikkelijke gevolgen heeft hun hele leven lang. Het ging over Duitse soldaten die opgesloten zaten in een kasteel omdat ze niet meer toonbaar waren voor de maatschappij door weggeslagen gezichten. Hun verhaal was zo triest en ik besefte dat niet alleen de Duitse soldaten, maar ook hun vijanden dezelfde gruwel ten deel vielen. Ik kan sinds dat boek geen oorlogstaal meer horen.