Kijk, daar zijn vakantiefoto’s van mijn kleinkinderen. Ze hebben het leuk.”We doen hier spelletjes,’’ appt de jongste. “We doen hier hele leuke spelletjes,’’ appt de oudste.
Ze doen dus spelletjes.
Ik wil ook spelletjes doen. Ik wil ook in het water plenzen en hutten bouwen. En ik wil daar over schrijven. Maar dat gaat niet. Mijn hersens denken te regelmatig aan Israel en Gaza.
“Aan die genocide bedoel je?’’
“Nee juist niet. Ik vind het geen genocide, heb ik duizend keren gezegd, geschreven en uitgelegd.’’
“Zeg nou maar eerlijk dat je het volkomen verkeerd hebt gezien Zeker nu Netanyahu zo idioot doet! Hij doet aan etnische zuivering.’’
Ik schud overdreven mijn hoofd en voel me een ontsnapte gek - zo voel me wel vaker, trouwens. Ziet een gek het verkeerd? Ach, wie tegenwoordig gek is, regeert de wereld en wie vroeger als gek werd gezien, zou nu een CEO zijn. Normalen zijn vrijwel uitgestorven; soms kom je er nog één tegen, die komt of gaat naar een slagveld of een gekkenhuis. Hoe vaak moet ik nu nog schrijven dat ik de politiek van Netanyahoe verafschuw, maar dat ik hem wel begrijp. Ik probeer iedereen te begrijpen! Met onbegrip begrijp je niks.
Kortomo: ik word doodmoe van Israel en Gaza. Doodmoe betekent: fanatieker, extremer. Een staat van constante woede waardoor ik brul tegen het servies, blaf tegen de deur en grom tegen de spiegel.
Ja, ik sta aan de verkeerde kant van de geschiedenis.
We hebben het hier echt veel leuker dan jullie daar verderop aan de goede kant. Wij relativeren, kijken kritisch en lachen.
En die goede kant… die zit fout!
TEGEN
Maar even iets anders.
Je mag over ‘Gaza’ wel je mening debiteren, maar wie krijg je eigenlijk tegen je als je bijvoorbeeld stelt dat Israel geen genocide pleegt, jonge journalist?
Ach, dat zijn: de meeste kranten in Nederland, de publieke omroep, de gemeente Amsterdam, vermoedelijk ook de meeste politici, de studenten, sommige leden van de regenbooggemeenschap die ik op de Pride zag dansen, gekleed in een jasje door een betrokken couturier gemaakt van een Palestijnse sjaal - en zo nog een paar invloedrijken. Het is dus verstandig voor de jonge journalist om thans even achter het standpunt te staan dat Israel een leverancier is van genocide die expres ziekenhuizen bombardeert. De moraal van de meerderheid is altijd goed voor je carrière.
KUNST
En dat geldt ook voor de kunst.
We zullen dichtbundels en romans krijgen over de ellende in Gaza - en terecht, want het is daar ook een ellende; er zullen muziekstukken gemaakt worden waarin de goede verstaanbaar misschien de bombardementen kan horen en het gekerm van ernstig vermagerde kinderen. En wederom terecht, want het leed in een oorlogsgebied is groot. In elk oorlogsgebied is het leed namelijk verschrikkelijk. Maar wie in de gunst wil komen van de kunstpausen doet er kortom verstandig aan om de Davidsster in de vlag van Israel te zien als het product van wat hakenkruisen.
Kunst en moraal: die twee houden niet echt van elkaar. Ze liggen elkaar niet. En toch zoeken ze elkaar altijd weer op, - om weer te scheiden.
Het constant beschuldigen van Israel lijkt een vorm van genot te verschaffen.
De column van Koos
Dank u wel. U grijpt mij steeds weer dingen uit het hart
Koos schijnt mij een erg innemend beestje.