28 augustus, Londen - Een hevig geëmotioneerde Theodor Holman stond vanavond trots te wezen als een aap met zeven lullen nadat zijn toneelstuk Interview, in de regie van Teunkie van der Sluis, in het Londense Riverside Studio Theatre (ongeveer twee keer Bellevue) een staande ovatie kreeg van het Britse publiek.
Okee, het was premierepubliek (man, vrouw, mamma, pappa, opa, oma en alle vrienden en vriendinnen van de hoofdrolspelers, de regisseur en de technische dienst) maar het applaus leek welgemeend. Mijn applaus was dat ook.
Ik weet nog dat ik dit scenario schreef voor Theo van Gogh.
Theo belde bijna elk uur.
“Ik wil geen seksscènes…’’
“Daar hebben we het over gehad, Van Gogh.’’
“Ja… Ik wil niet dat Katja haar tieten laat zien… dat wil ik niet!’’
“Komt goed, ik wil het ook niet.’’
Een uur later belde Theo weer.
“Het is misschien commercieel wel beter als ze even haar bloes uittrekt… Kan dat in je script?’’
“Alles kan, maar we hebben over naakt lang gesproken.’’
“Ja… okee, doen we dat toch maar niet.’’
Waar we het over eens waren, was dat seksscènes de handeling ophouden en de aandacht afleiden. Je ziet tieten of een lul en geneuk en je denkt: hoe doen ze het, doen ze het anders dan ik, heeft hij een mooie lul en hoe zijn haar tieten? Je raakt het verhaal kwijt. Geen seks dus. Seks in films stops the story.
Maar Theo bleef hierover bellen.
“Ik haat seksscènes maar ja, we hebben Katja… Mensen gaan voor haar tieten misschien wel naar de film.’’
“Okee… maar ik geloof dat mijn scenario daar min of meer over gaat…’’
“Ja, doe toch maar niet. No titties.’’
Uiteraard wilde hij ook weten hoe ver ik was met mijn scenario. Verder spraken we over de cameravoering (Theo nam het met drie camera’s tegelijk op), over Pierre Bokma en Katja Schuurman. (Theo kon Pierre niet bereiken, want die nam zijn mobiele telefoon niet op. Toen kocht Theo een telefoon voor Pierre, ging naar de Stadsschouwburg waar Pierre repeteerde met Gerardjan Rijnders, ging op de eerste rij zitten en toen de repetitie was afgelopen gaf Theo hem de nieuwe telefoon en zei: “Deze heb je altijd bij je, alleen mijn nummer staat erin, en je mag hem niet uitzetten maar alleen opladen, en je mag je er niemand anders mee bellen.’’ )
Dat Interview een toneelstuk zou worden, wist ik toen niet.
Dat het ooit in het walhalla van het theater gespeeld zou worden, in Londen dus, wist ik ook niet.
Na 21 jaar was het zover.
Terwijl het applaus klonk overviel me natuurlijk eveneens die vreemde vorm van verdriet omdat ik Theo miste. Ik bedoel: ik was gelukkig met de voorstelling en tegelijk droevig omdat ik Theo nergens zag, ik was trots maar geamputeerd en ik kwam er niet achter welk lichaamsdeel ontbrak - soms kan een ander mens een lichaamsdeel van jou zijn - en ik was blij, maar ook boos. Ja, dat vooral: boos! Er was veel om boos op te zijn, maar ik voelde me te oud om te schreeuwen. Daar werd ik ook boos over.
Van de film zijn al drie remakes gemaakt.
Het toneelstuk is al in meer dan twintig landen gespeeld - ik mocht er steeds naartoe. Alleen in Turkije en China ben ik niet geweest.
Wat ik niet begrijp en wat ik jammer vind, is dat ik in Nederland nooit ben gevraagd om nog eens iets te schrijven. Niet één Nederlandse theatergroep of regisseur benaderde mij. (Tot een paar maanden geleden, maar daar mag ik nog niets over zeggen.) Maar in Londen werd me wél gevraagd of ik nog wat in portefeuille had. (Uiteraard meteen toegezegd. En binnenkort mag ik weer naar Londen om over het idee te praten.)
Nederland is geen land van hoge cultuur, zoals je weet. Kunstenaars worden hier gewantrouwd en bespot.
Ach, het is niet anders.
Bij een Londense première krijg je twee toneelstukken. Het toneelstuk waar het om gaat en de after-party waar iedereen zich laat zien en je overladen wordt met complimenten komma? ook al vindt men het stuk verschrikkelijk en haten ze jou. Een geweldige sfeer, kortom.
Verder vond ik het heerlijk om weer in Londen te zijn, al is het waar dat je ‘de kloof’ tussen rijk en arm kunt merken ervaren. Zowel op straat als tijdens de gesprekken. Net als hier in Nederland heb ik de indruk dat de meeste ‘intellectuelen’ zich schamen voor hun gedachten. Ze lieten niet het achterste van hun tong zien, maar je merkte het. Bepaalde gesprekken werden ontlopen, misschien om mij te ontzien of om het er niet over te hebben. Ik vroeg aan iemand of ze in Londen veel last hadden van asielzoekers. Er werd domweg geen antwoord gegeven. “En hoe denken jullie over de invloed van de islam?’’ Schouders ophalen. Misschien was ik te direct. Wel had ik in een restaurant een leuk gesprekje met een Dragqueen. Ik vertelde dat ik in Tate Modern naar de tentoonstelling was geweest van Leigh Bowery. (https://en.wikipedia.org/wiki/Leigh_Bowery).
“Ik vond het prachtig en inspirerend terwijl ik er nogal conservatieve gedachten op nahoud,’’ zei ik.
“Ik ook,’’ zei hij (pronouns she, her), en toen: “Die tentoonstelling in Tate Modern laat zien dat we nu in een nieuwe Victoriaanse tijd leven. Wat Leigh toen deed, kan nu niet meer. Dat is erg.’’
Ik knikte. Het is inderdaad of mensen bang zijn voor een bepaalde vorm van vrijheid. Vrijheid staat sowieso onder druk. Ik heb het al eerder beweerd, lieve T., de meeste lieden willen geen vrijheid, maar juist achter de kudde aanlopen, meelopen en dan stuklopen. Geef mensen een positie in een leger en ze vechten zich met liefde dood. We willen anoniem zijn, in een mooi pakje zodat we geen verantwoordelijkheid hoeven te dragen. Laat ik het maar eerlijk zeggen: vrijheid is voor diegenen met een bepaalde mentaliteit. Er is moed voor nodig, de moed ook om af te zien van status. Men gehoorzaamt liever dan dat men zijn vrijheid bevecht. (Ik hoop dat je van deze woorden opknapt. Ik bedacht net nog: vrijheid is inderdaad doen wat je wenst, maar de makke van de meesten is dat ze niet weten wat ze willen. Dat is de reden dat ze maar achter elkaar aan hobbelen. “O, die zal wel weten wat goed voor me is.” Ze hebben misschien gelijk: elke vorm van nadenken geeft angst en maakt onzeker. Vrijheid maakt onzeker…Nou ja, genoeg geouwehoerd.
Ik groet je en kus je, alles op Neo-Victoriaanse wijze.
Column van Koos
Zoek Interview op op Tiktok.
BONUS:
http://www.stagetopage.co.uk/2025/08/interview-review.html?m=1
Leuk en ik hoop dat je toch nog van het succes kan genieten.
Gefeliciteerd Theodor, laat het Parool voor wat het nu is, het is klaar ( "al", voor de Indo's ). Wie had dat gedacht...leuk man, succes en vooral veel schrijfplezier in je verdere carrière.