Tot slot, afl 20

De redenen voor moord

Jun 11, 2025

Paolo ging aan de keukentafel zitten en nodigde iedereen uit om om hem heen plaats te nemen.

De keukentafel is het belangrijkste meubelstuk in een huis. Belangrijker dan het bed, want het kan eventueel dienst doen als bed. Belangrijker dan een stoel, want het kan dienst doen als een stoel. Een keukentafel bindt de familie terwijl elk afzonderlijk lid vrij is. Wie aan een keukentafel zit wordt vanzelf familie. Een keukentafel noopt tot eerlijkheid.

Het verwonderde Amadeo dat iedereen aan zijn tafel ging zitten. Waarom had Paolo deze autoriteit? Goedbeschouwd had hij dit vanzelfsprekende gezag altijd gehad.

‘’Er zijn hier de laatste tijd veel dingen gebeurd,’’ begon Paolo. Hij wachtte even, nam een slok van de koffie en zei: ‘’En dat is niet goed. Er is hier een meisje gevonden dat vermoord is, Sophia is terug, Mario filmt hier en Buscemi heeft de middelvingers van Amadeo afgeknipt en Buscemi zelf is vermoord.’’ Hij liet zijn woorden rustig binnenwandelen in de geesten van de vrienden en vervolgde: ‘’Ik weet dat al deze zaken met elkaar te maken hebben. En het is goed als we de zaken ophelderen… of juist niet ophelderen. Het zal goed zijn als er wat zaken geheim blijven. Het zal ook goed zijn als we het horloge weer kunnen opwinden zodat het een tijd loopt. Op een gegeven moment is het horloge stuk.’’

Amadeo begreep de beeldspraak enigszins, maar niet helemaal.

‘’Wat moet er opgehelderd worden, Paolo?’’ vroeg hij.

Paolo wist niet goed hoe hij alles moest uitleggen en zei na een stilte: ‘’Iemand van ons moest en moet iemand anders doden. Uiteindelijk.’’

Amadeo wilde iets zeggen (‘Ik heb niks gedaan, echt niet!’) maar het was beter Paolo niet te onderbreken. Maar wie moest er dan dood? Mario, Sophia?

‘’Sophia, vertel wie het meisje was dat dood is aangetroffen in Sanguineto.’’

Sophia beet op haar lip alsof ze het niet wilde prijsgeven, maar ze begreep dat dat moest.

‘’Het was mijn dochter Lucia, achttien jaar oud.’’

Amadeo en Mario waren stomverbaasd. Vooral Mario had een uitdrukking die hij nooit zou kunnen acteren. Amadeo moest van verbazing angstlachen.

‘’Je hebt nooit kinderen gehad!’’ zei Mario. Sophia knikte schudde haar hoofd bijna tegelijkertijd.

‘’Dat is het punt. Het kind was niet van mijn man.’’

‘’Van wie was het kind dan?’’ vroeg Amadeo.

‘’Dat ga ik niet zeggen… Nu niet.’’ Opeens waren er allemaal vragen die Amadeo en Mario wilden stellen.

‘’Wist je man van dat kind?’’ Vroeg Mario.

‘’Eerst niet. Hij is er achter gekomen.’’

‘’En toen?’’ wilde Amadeo weten.

‘’Toen heeft hij haar naar de beste kostschool van Italië gestuurd. Dacht ik.’’

‘’Dacht je…’’

‘’Dacht ik… Op voorwaarde dat ik haar niet meer mocht zien…’’

‘’Waarom ben je met die voorwaarde akkoord gegaan?’’ wilde Mario weten.

‘’Ik wilde een goede toekomst voor haar… Een goede kostschool zou haar een goede opleiding geven en een goede opleiding zou een goede toekomst betekenen.’’

Amadeo keek voor zich uit, begreep het en zei toen: ‘’En je goede man dumpte haar in de prostitutie…’’

‘’Een bordeel met alleen maar jonge meisjes… In Rome,’’ zei Sophia.

‘’Het Paleis met het kleine slot…,’’ zei Amadeo, en meteen daarop: ‘’Ik zweer dat ik er nooit ben geweest! Ik heb er alleen van gehoord.’’

Even was iedereen stil en toen zei Sophia.

‘’En ik weet van wie jij hebt gehoord over dat bordeel .’’

Amadeo knikte.

‘’Mijn rector… Leo Toscanini!’’

Mario was stil gebleven, en zei vervolgens: ‘’Maar Leo Toscanini heeft niet jouw man vermoord… Ik weet wie dat heeft gedaan…’’

Iedereen keek naar Mario.

‘’Ik weet ook dat jij dat weet. Jouw vader heeft dat gedaan, Mario… Maar weet je ook in wiens opdracht?’’ vroeg Sophia.

‘’In opdracht van Buscemi.’’ Mario’s woorden waren toonloos.

‘’Die betaalde je vader. Maar weet je ook wie diens opdrachtgever was?’’ vroeg Sophia.

Mario schudde zijn hoofd.

‘’Wacht even,’’ zei Amadeo, ‘’er lopen hier verschillende zaken door elkaar. Ik snap er niets meer van. Dat vermoorde meisje is jouw dochter. Door toedoen van jouw man zat ze in een bordeel van jonge meisjes. Maar jouw man is al een tijd geleden vermoord. Wie is de vader van jouw dochter als hij de vader niet is? En hoe kan dit allemaal als je dochter achttien was? Ik snap er allemaal niets meer van. En dan Leo Toscanini, wat heeft die hiermee te maken en wie heeft Buscemi vermoord en wie jouw dochter?’’

‘’Ik bleek de vader van Lucia te zijn, ‘’ zei Paolo opeens.

Amadeo en Mario keken Paolo aan met een blik van de grootst mogelijke verbazing. Als bewaarde geheimen worden onthuld zijn schrik en schok vaak gelijk. Daarna staarden Amadeo en Mario naar Sophia. Wie nauwgezet de gezichten van Mario en Amadeo had kunnen lezen had niet alleen verwarring gezien, maar ook een spoor van verraad wat teleurgestelde minnaars wel eens kunnen hebben als ze ontdekken dat hun oude geliefde iemand heeft gekozen op wie ze neerkijken.

‘’Sophia is je nicht,’’ fluisterde Amadeo. Het was hem niet gelukt niet iets van afschuw in zijn woorden te laten doorklinken. Maar Paolo schonk er geen aandacht aan.

‘’Inderdaad, Amadeo. Laat mij het hele verhaal vertellen.’’

‘’Nee,’’ zei Mario, ‘’eerst wil ik weten: waarom had jouw dochter een foto van mij bij zich.’’

‘’Laat het mij uitleggen,’’ zei Paolo.

En hij vertelde:

‘’Jullie weten dat ik niet altijd jullie verhalen begrijp, maar ik snap wel iets van leven en sterven, van bloei, van het kruisen van wijnstokken en rozen, van koeien en van stieren, van hooi en slangen. Sophia is mijn nicht. Haar vader was de onderwijzer in ons dorp en zijn broer was mijn vader die de boerderij erfde. Jullie weten dat Sophia en ik samen opgroeiden. We waren altijd bij elkaar. Zij werd een keurige dame, en ik een boer. Maar we bleven bij elkaar slapen. Waarom niet? Er dreigde nooit het gevaar van het gevoel. Sophia had andere gevoelens voor andere mensen dan ik. Over gevoel weet ik trouwens niet zo veel. Jij onderwijst het gevoel van schrijvers, Amadeo, en jij, Mario speelt het gevoel van anderen. Daar houden jullie je mee bezig. Ik heb het gevoel dat een stier heeft voor een koe, of Wolf, mijn jachthond, voor een konijn. Misschien hebben jullie dat ook wel. Ik was oprecht blij voor Sophia toen ze ging trouwen. Ik dacht aanvankelijk dat ze van die man hield, al weet ik niet, net als Amadeo, wat houden van precies is. Ik zou ook blij zijn geweest als ze met een van jullie was getrouwd. Maar goed. Sophia kwam nog wel eens op familiebezoek en dan bleef ze slapen. En opeens was ze zwanger. Van mij. Dat wist ze zeker, omdat ze niet meer sliep met haar man. Dat ik de vader van haar kind was, heeft ze mij nooit verteld. Toen ze dikker begon te worden, heeft ze een stommiteit begaan. Ze heeft bij Buscemi belet gevraagd, en heeft hem verzocht of die ervoor kon zorgen dat haar man een tijdje in Italië bleef, terwijl zij naar Amerika ging. Dat heeft Buscemi geregeld, samen met Leo Toscanini van de universiteit. In Amerika kreeg ze het kind dat enige tijd werd opgevoed door familie van Leo Toscanini. Daar, in Amerika, ontmoette Sophia de zoon van Leo, Vittorio Toscanini die daar ook naar toe was gestuurd om te studeren. Zonder dat hij het wist, betaalde de man van Sophia voor de opvoeding van… mijn dochter… Buscemi regelde diens politieke carrière en wat vrouwen voor hem. Maar de familie van Toscanini werd ouder en het kind moest weg. Toen heeft Sophia aan haar man over het kind verteld, dat het niet zijn kind was, en vervolgens heeft haar man geprobeerd Sophia te vermoorden. Hij kon het niet verkroppen dat zijn dochter zijn dochter niet was. Hij begreep niet dat hij daarmee zijn eigen dood bezegelde, want Sophia had toen een geheime verhouding met de zoon van Toscanini. Vittorio dus.’’

Paolo hield even zijn mond.

Het ging Amadeo en ook Mario te snel. Sophia die een dochter had van Paolo. Sophia getrouwd was een politicus, aan de macht gekomen door Buscemi. Sophia die aan haar man vertelt dat zijn dochter niet van hem is, Sophia die toen een geheime verhouding had met Vittorio de zoon van Toscanini…De man van Sophia die zijn stiefdochter naar een bordeel brengt om nog wat aan haar te verdienen. De man van Sophia die vervolgens wordt vermoord… Door de vader van Mario?

Bij Sophia liep een traan over haar gezicht, maar het kon ook een zweetdruppel zijn; zo behandelde ze die ook.

‘’Ik ga pasta maken,’’ zei ze, en ze stond op.

Amadeo wilde haar helpen, maar de blik van Paolo dwong hem te blijven zitten. De middelvinger van zijn rechterhand jeukte, maar Amadeo kon niet krabben. Fantoompijn wist hij. Hij vroeg zich af waardoor dat kwam en of hij zijn hele leven hiervan last zou houden.

‘’Vittorio Toscanini heeft zelfmoord gepleegd,’’ zei Amadeo, dat heeft Leo Toscanini aan mij verteld.’’ Hij keek naar Sophia die in zijn keukentje alle kastjes open deed op zoek naar eieren, bloem en olie. Ze reageerde niet. Paolo schudde zijn hoofd.

‘’Nee, Vittorio is vermoord door vrienden van de man van Sophia. Die vrienden kregen nog geld. Sophia kon niet betalen… ’’

‘’Is het verstandig dat we dit allemaal weten?’’ vroeg Mario.

‘’Je hoeft niet te weten waarom Sophia verliefd was op Vittorio, maar wel dat hij in opdracht van de mensen rondom de man van Sophia is vermoord… De man van Sophia eiste geld voor de geheime verhouding die Vittorio met Sophia had. Dus iemand was iemand geld schuldig. Je begrijpt…’’

“Vittorio wilde niet betalen. Toch geen reden om zelfmoord te plegen?’’

“De jongens rond de man van Sophia hebben een zelfmoord in scène gezet.’’

Mario knikte.

‘’Welke rol speelt Leo Toscanini?’’ Vroeg Mario.

‘’Die dacht eerst dat Sophia zijn zoon had aangezet tot zelfmoord. Toen bekend werd dat de zelfmoord van zijn zoon in scène was gezet, verdacht hij Sophia daar weer van en zette een prijs op haar haar hoofd. Hij lokte Sophia hier naar toe. Maar onlangs begreep Leo Toscanini dat het de groep was die de moord op de man van Sophia wilde wreken.’’

‘’Ik wil geen namen horen, ‘’zei Mario, ‘’dat kan ik me niet permitteren. Anders wordt er wraak op mij of mijn vader genomen!’’

‘’Wat draait er niet om wraak?’’ fluisterde Amadeo.

‘’Wraak is noodzakelijk. Wraak is het snoeien in de tuin. Het zorgt voor ruimte om te groeien. Het zorgt ervoor dat er een evenwicht ontstaat,’’ zei Paolo, ‘’Met dood betaal je vaak rekeningen die openstaan.’’

En hij ging door: ‘’Leo wist dat de dochter van Sophia in Het Paleis met het kleine slot werkte, en liet haar hierheen lokken, met als uiteindelijk doel Sophia hier te krijgen om wraak op haar te nemen. En dat lukte bijna.’’

‘’Leo…’’ Amadeo wilde een verhaal over hem vertellen, maar zweeg. De psychiater wiens zoon zogenaamd zelfmoord had gepleegd; hij had het verkocht als het failliet van zijn beroep en zijn kunde. Als het grote falen van het wetenschappelijk inzicht in de menselijke geest. Hij had zijn verdriet en zijn falen proberen te verwerken door zich te storten in betaalde liefde en alcohol. Toen stierf zijn vrouw en leek schuldgevoel hem de dood in te duwen. Gelukkig had hij de universiteit die hem redde toen hij zichzelf ter hand genomen had, en de zelfdiscipline zijn leven redde.

‘’Moet Leo dood?’’ vroeg Amadeo met een kleine stem.

‘’Hij heeft er wel voor gezorgd dat mijn dochter Lucia hier kwam, maar ik wist toen nog niet dat ik een dochter had. En hij is ook niet de moordenaar van mijn dochter,’’ zei Paolo.

‘’Wie is dat?’’

‘’Buscemi… althans… min of meer… Nou ja, niet Buscemi.’’

‘’Hoe bedoel je?’’ Vroeg Mario.

In het keukentje was Sophia nu echt aan het huilen, maar dat kon ook door de uien komen die ze sneed. Ze draaide zich om en zei: ‘’Lucia ging, toen ze hier was, naar Leo Toscanini om te vertellen over mij en Vittorio in Amerika en waarom en hoe ze die hadden omgebracht. En hoe zij terecht was gekomen in een bordeel en welke rol Buscemi speelde. Toen heeft Leo Toscanini zijn vriend Buscemi onder druk gezet. Buscemi heeft toen Lucia ontvoerd. Hij vergreep zich aan haar. Dat merkte zijn vrouw, en inplaats van haar man heeft Donna Buscemi Lucia vermoord. In hun huis. Donna Buscemi heeft zelf het pistool ter hand genomen. Enkele medewerkers van haar hebben Lucia naar Sanguineto gebracht.’’

‘’En ik dacht dat Buscemi het had gedaan en heb Buscemi vermoord,’’ zei Paolo ‘’want inmiddels was Sophia hier bij mij gekomen. Ik zal me later verantwoorden bij God, maar ik denk dat Hij me begrijpt.’’

‘’Stop! Stop! Ik wil echt weten waarom jullie dochter een foto van mij bij zich had,’’ zei Mario. Sophia zei: ‘’Mijn dochter hield van je films. Toeval. En toen ik zei dat ik je heel goed kende, wilde ze alles van je weten. Ze las in een tijdschrift dat je hier zou zijn en wilde je ontmoeten.’’

“Maar wie heeft mijn vader opdracht gegeven om jouw man te vermoorden? Mijhn vader zei dat het van Buscemi moest. Die heeft hem ervoor vorstelijk betaald. Waardoor ik kon …. op de toneelschool…’’ wilde Mario weten.

“Dat weet jij, Mario… Maar het is beter als je dat verzwijgt,’’ zei Paolo.

“Ik ben degeen, dankbaar,’’ zei Mario, ‘‘ waarom vertel je het niet aan iedereen, Paolo?’’

“Omdat het mijn vader was. Toen hij hoorde wat de zogenaamde vader van zijn kleinkind had gedaan, heeft hij Buscemi veel geld gegeven om een moordenaar te vinden die de man van Sophia zou doden. Dat werd jouw vader, Mario.’’

‘’Moord en moord en moord en moord.’’ Amadeo telde de morden op al zijn vingers aan zijn linkerhand.

‘’Als wraak schoonheid kent, is het de schoonheid

Van’ t plan. Wraak zelf weent pure lelijkheid,

Smaakt altijd bitter en is zwart van kleur

En blijft tussen de kieren altijd bloeden,’’ declameerde Mario, ‘’en zei: ‘’Van Vittoria Pompili.’’ Die naam kenden ze want naar haar was de straat genoemd waar hun gemeentehuis stond.

‘’Zeg tegen haar, dat er nog één dode gaat vallen,’’ zei Paolo die niet begreep dat de dichteres al meer dan honderd jaar dood was.

Vittoria Pompili naar wie een straat in Tuoro is vernoemd.

‘’Nu moet Donna Buscemi dood,’’ zei Amadeo.

‘’Ja, maar het is zo, Amadeo, goede vriend van mij, Donna Buscemi heeft aan haar twee dochters verteld dat zij Lucia heeft laten ombrengen, omdat hun vader zich aan haar vergrepen had. Toen heeft Lucia verteld dat ze op jou verliefd was Amadeo. Waarna Miranda begon te huilen en vertelde dat ze met jou regelmatig naar bed ging.’’

‘’Dat is niet waar!’’ loog Amadeo.

Hij keek iedereen aan en het was of ze allemaal hun schouders ophaalde.

‘’Of het waar is of niet, doet er niet toe,’’ zei Paulo, ‘‘Ik dood Donna Buscemi. Wraak op mijn kind. Daar zullen Lydia en Miranda dan jou van verdenken. Donna Buscemi wist al dat jij Miranda neukte. Dat had Miranda verteld, want die is zwanger, Amadeo. Van jou! Het was Donna Buscemi die op het idee kwam om je beide middelvingers te laten afknippen, al zei ze tegen haar man dat jij Lydia neukte om hem jou niet te laten doden. Als zij dood is, zullen de dochters jou dus verdenken. Dan willen ze zich wreken op jou. Tenzij…’’

Amadeo voelde zich al duizelig worden toen hij hoorde dat hij vader zou worden. Het woord tenzij hoorde hij niet meer.

Hij viel flauw.

Drie maanden later.

In de Corriere dell’ Umbria was het tamelijk groot nieuws geweest, vanwege het emotionele aspect. Na het wie, wat, waar en hoe, werd er op de volgende pagina nog eens op het ongeluk ingegaan. Compleet met foto’s uit het familiealbum van de Buscemi’s.

‘’Een tragisch verkeersongeluk maakte een eind aan het leven van Donna Buscemi en haar jongste dochter Miranda van veertien jaar.

Het was nota bene een oude jeugdvriend van de familie die bij het ongeluk betrokken was. Paolo M. - hij wordt ervan verdacht een verkeersovertreding te hebben begaan waardoor het ongeluk werd veroorzaakt en is daarom in hechtenis genomen - kwam met zijn tractor uit een zijweg en raakte de auto van Donna Buscemi vol in de linkerkant. De inzittenden moeten op slag dood zijn geweest.’’

Daarna werd er uitgebreid beschreven dat haar man ‘Dottore Buscemi’ onlangs was vermoord, een moord die nog niet was opgehelderd, en waarschijnlijk een vergissing binnen de maffia betrof, en vervolgens werden de goede daden van de familie uitgebreid uitgemeten. Over Miranda werd verteld dat ze danseres wilde worden. Er stond van een foto van haar in de krant waarop ze een spagaat maakte.

Paolo bleef 24 uur vastzitten. Daarna werd hij vrijgelaten. De politie kon hem niets maken. Hij moest die zijweg wel gebruiken, en men was ervan overtuigd dat het ongeluk een zeer ongelukkige samenloop van omstandigheden was geweest.

Paolo huilde tranen met tuiten dat hij verantwoordelijk was geweest voor de dood van Donna Buscemi en Miranda, zo stond in de krant.

Een agent die Paolo wel kende, troostte hem.

Sophia was zonder iets te zeggen vertrokken. Ze had ’s nachts nog wel een geheim bezoek gebracht aan Amadeo.

‘’Kijk je op me neer?’’ had ze gevraagd.

‘’Kijk jij op mij neer?’’ was zijn antwoord.

‘’Wil je met me naar bed?’’ vroeg ze.

‘’Altijd.’’

Toen had ze hem een tijd aangekeken.

‘’Misschien… ooit weer,’’ zei ze.

‘’Wanneer?’’

‘’Als ik Miranda niet meer ruik. Het stinkt hier nog te veel naar baby.’’

’’Miranda is dood,’’ zei Amadeo.

‘’Ik wou dat je daar treurig over was, Amadeo.’’

‘’Ik ben er treurig over.’’

‘’Je toont het niet.’’

‘’Ik heb gezien hoe jij huilde over je man. Je dikke tranen die je plengde in Rome voelde ik hier over mijn wangen biggelen.’’ De ironie ontging Sophia niet.

‘’Als ik niet had gehuild was ik nu dood geweest.’’

‘’Wat wilde je werkelijk toen je hier kwam en waarom gebruikte je de code?’’

‘’Wat ik werkelijk wilde was een vergissing.’’

‘’Altijd weer die vergissingen.’’

‘’Er waren momenten van zwakte dat ik dacht dat ik nog van je hield en hoopte dat je met mij naar bed wilde uit liefde en niet om die verdomde geilheid van je.’’

‘’Ik wil met je naar bed omdat ik van je hou.’’

‘’Ik wou dat er een wet was die verbood om sommige woorden en zinnen achteloos te gebruiken. Dan zat je tenminste vast. Ik denk sowieso dat je in een inrichting thuishoort. Je hebt geen gevoel.’’

‘’Maar ik heb daar wel woorden voor.’’

En toen was Sophia weggegaan. Snikkend. Zelfs geen kus. Amadeo wist dat ze voor altijd van hem weg zou gaan. Toen dacht Amadeo aan de kleine Miranda en zocht in zijn bibliotheek naar een gedicht van Edgar Allen Poe.

A dream within a dream

Take this kiss upon the brow!

And, in parting from you now,

Thus much let me avow —

You are not wrong, who deem

That my days have been a dream;

Yet if hope has flown away

In a night, or in a day,

In a vision, or in none,

Is it therefore the less gone?

All that we see or seem

Is but a dream within a dream.

Sophia is naar Rome, wist Mario te vertellen. Er was een minister, een oude vriend van haar man, die zijn liefde voor haar had verklaard. Die minister was trouwens een vriend van Buscemi geweest.

Mario nam wel afscheid van zijn oude vriend.

‘’Als ik oud ben, keer ik hier terug,’’ zei Mario.

‘’Wanneer ben je oud?’’ vroeg Amadeo.

‘’Als ik lelijk ben.’’

‘’Zelfs als lijk ben je een mooie jongen,’’ zei Amadeo.

‘’Dat klopt. Iedere keer als ik dood was, en ik zag mezelf in de rushes dacht ik: ‘Wat speel ik goed dat ik dood ben, en wat ben ik dan mooi.’ Maar goed, mocht ik eerder een lijk worden dan ik denk, dan keert mijn lijk hier terug. ‘’

‘’Heb je alweer een rol?’’

‘’Jazeker. Een bijrol in een televisieserie. Series zijn in.’’

‘’Wat speel je?’’

‘’De serie heet Disonestà. Ik ben een charmante, corrupte rechter. Ik hoef er weer niks voor te kunnen. Ik sterf in de allerlaatste aflevering, maar de vraag is of dat een happy end is en of ik wel dood ben. Ze willen misschien nog een vervolg maken.’’

‘’Ach, als het maar een goed plot heeft.’’

‘’In elk plot zit altijd een vergissing. Iemand vergist zich, heeft zich vergist, doet alsof hij zich vergist… Een vergissing, dat is het plot van het leven.’’

‘’Je hebt een mooi beroep. Al moet je hard werken.’’

‘’Ik werk hard om ervoor te zorgen dat mijn vader niet in de gevangenis vermoord wordt. En voor mijn eigen protectie.’’

‘’Heb je protectie nodig?’’

Mario zweeg, glimlachte en zei ten slotte: ‘’Misschien is het wel de taak van de mens om anderen te beschermen. Jij gaat ook een zware tijd tegemoet.’’

‘’Waarom?’’

‘’Omdat je naïef bent. Pas goed op jezelf goede vriend.’’

Mario verdween.

Mario ging naar de resten van de set.

Hij liep naar zijn camper die de volgende dag weggehaald zou worden en waar hij zich had voorbereid op zijn rol.

Hij voelde of hij zijn pistool nog had - hij zou die vanaf heden altijd bij zich dragen.

En hij zag haar zitten.

Kelly Winter, Agostina Bocca.

‘’Ik hou echt van je,’’ zei ze.

‘’Ik ook van jou,’’ zei Mario, precies zoals in het scenario had gestaan.

Hij knoopte haar bloes open en kuste haar tepels. Daarna draaide hij haar om en liet haar buigen.

Niet lang daarna, om twee uur ’s nachts, klom het rijkste en gevaarlijkste meisje uit Umbrië en omstreken bij Amadeo binnen door een raam van zijn huis dat op dat moment door drie mannen zwaar ’bewaakt’ werd.

’’Je moet me zwanger maken en je moet met me trouwen,’’ fluisterde Lydia.

Tuoro sul Trasimeno, 11-6-2025

Tot slot, afl 20

De redenen voor moord

Discussion about this post