Scheer je weg, indringer!

Saaie aanslagen

Photo by Paul Einerhand on Unsplash

Een indringer met een steekwapen bezocht afgelopen donderdag de Tweede Kamer. Hij bedreigde een medewerker. Men verdenkt hem van voorbereiding van moord met een terroristisch motief.

Ik vond eigenlijk dat het nieuws daarover wat verdampte.

Was dat omdat het allemaal goed afliep? Men wist de jongen te overmeesteren.

Men maakt niets over de jongen bekend. Alleen zijn leeftijd en de plek waar hij vandaan kwam.

Jochie is achttien en komt uit Nijmegen.

Tja, denk ik, wat moet je er ook over zeggen?

Het is de zoveelste aanslag en poging tot een aanslag. En weer een jong knulletje.

Hij is vast tragisch. Misschien ook wel verward. Alles mislukt in zijn leven, alleen Zijn Geloof geeft hem steun. Althans, dat neem ik maar aan, ik ken dat geloof niet.

Maar ja, als je achttien bent, wat betekent dan dat ‘alles’ is mislukt in je leven? Je moet het meeste nog meemaken. Dus dat alles is mislukt geloof ik niet. Misschien is de knaap verward. Maar ben je verward als je vanuit Nijmegen met een mes naar het gebouw van de Tweede Kamer weet te gaan met als oogmerk iemand neer te steken? O ja, dat terroristische motief… In dat geval is er van ‘verwardheid’ geen sprake. Terrorisme is altijd wel doordacht.

Eigenlijk weten we alles al van zo’n jongen. We kennen zulke knapen. Het zal best zijn dat het Pieter Baan Centrum straks vaststelt dat hij een stoornis heeft. De rechter zal daar heus wel rekening mee houden. Maar ja, dat weten we ook al.

Is die jongen z’n toekomst verknald?

Ach, misschien krijgt hij een paar jaar. Veel zal het niet zijn. En dan kan hij, nog voor hij dertig is, een mooie carrière opbouwen, of alsnog aanslagen plegen, dit keer met dodelijke afloop.

Ik snap dus eigenlijk wel dat het nieuws snel verdampt. We zijn eraan gewend, de interesse is verdwenen. We willen wel, maar kunnen niet meer geschokt raken. We snappen het wel. En we beseffen ook dat we er weinig aan kunnen doen. We zijn, zoals ik nu, verontwaardigd over het feit dat we niet meer verontwaardigd kunnen raken om zo’n lulletje van achttien. We weten dat er straks weer een aanslag komt. Misschien niet hier, dan in Duitsland, Engeland of Frankrijk of waar dan ook in Europa.

Aanslagen zijn saai geworden.

En de aanslagplegers komen er maar niet achter dat het geen zin heeft.

Hoewel… Ja, er vallen doden. Maar uiteindelijk verlies je en kweek je haat tegen je geloof en je eigen mensen. Tel uit je winst die er nooit komt. Wie weet wat we er tegen zouden kunnen doen?

XXX

Uit Het Parool:

XXX

Mijn Italiaanse vriend Aldo handelde in olijfolie. Als ik in Italië was en logeerde in één van zijn huisjes, ontmoetten we elkaar altijd in het café. Soms met, soms zonder zijn vrienden. Ik vroeg hem dan van alles over zijn leven en als ik weer thuis was, probeerde ik daar een sonnet van te maken.

Het viel me op dat hij vaak over zijn moeder sprak. Toen ik naar haar vroeg, wees hjij naar de muur van het café. Daar hingen bijna vergeelde foto’s. Op één was zijn moeder te zien. Dat ik naar haar keek, vertelde hij me over haar.

De sinaasappel
Ze staarde naar een droge sinaasappel.
Zei niets meer. Alles was misschien gezegd.
Ik dacht; ze luistert naar het hoefgetrappel
van ’t Zwarte Paard; beteugelde haar vlecht.

Ik vroeg: ‘Moeder! Wat is er aan de hand?’
Ze wees voortdurend naar de schrale vrucht.
Was ze nu wel of niet bij haar verstand?
Had soms de citrusvrucht een nare lucht?

Van dichtbij was een deel groen uitgeslagen.
Bederf waardoor je wist: dit fruit is rot.
Wat plekken waren nog helder oranje.

De vrucht was ook gekrompen, aan’t vervagen,
rook muf; bedorven vruchtvlees-overschot.
Ik wist waarom ze wees en dacht: verman je.

XXX