Korte inhoud van het voorafgaande: Er is een jonge vrouw vermoord in Tuoro vlakbij het Trasimeense meer. Er is een professor, Amadeo geheten, die knoeit met het veel te jonge meisje Miranda. Er is een rector die iets weet van Amadeao en hem waarschuwt. Amadeo zou ook een relatie hebben met de studente Lydia. Verder is er de mysterieuze Paulo, een boer en vriend van Amadeo en hebben we ook kennisgemaakt met de acteur Mario en de actrice Kelly die elkaar haten. Maar gaat Mario gearresteerd worden of niet? Dat nog niet in deze aflevering waar we eindelijk gaan kennismaken met de inspecteur.
7.
De crime-scene lag er zonnig bij.
''Heet u echt zo?'' had de patholoog-anatoom gevraagd.
De inspecteur knikte en zei: ''Als ik met pensioen ben, ga ik uitzoeken of we familie van elkaar zijn.''
De patholoog dronk koffie uit een plastic bekertje. Hij had zijn werk dat hij ter plekke moest doen gedaan. De inspecteur en hij stonden met hun rug naar het lijk. Waarom ook langer kijken naar het dode lichaam van een jonge vrouw.
Inspecteur Shakespeare - want zo heette hij - rookte een sigaret.
''Uw profiel heeft iets Engels, absoluut,'' zei de patholoog.
''Mijn ouders kwamen in 1952 vanuit Engeland naar Italië.''
''Spreekt u zeker goed Engels…''
''Ik kan me verstaanbaar maken, lezen is moeilijk.''
''En leest u uw geliefde voorvader?''
''Mijn vader deed dat wel, mijn moeder soms. Ik niet. Altijd een hekel aan gehad.''
''Begrijp ik… begrijp ik..''
De patholoog gooide het koffiedroesem in zijn beker weg en zei: ''Ik onderzoek haar vanmiddag verder in Perugia. Ze is van achteren neergeslagen. Meer weet ik nog niet.''
''Hoe lang geleden gebeurd?''
''Gisteravond, denk ik.''
Inspecteur Shakespeare keek nog even naar het meisje.
''Toerist?'' vroeg de patholoog.
‘’Nee…Of wel. Je kunt het tegenwoordig niet meer zien. Ze draagt Italiaanse kleren, zag ik. Maar ze is ook niet van hier,’' zei Shakespeare. Hij wist niet waarom hij het zei. Vermoedelijk wilde hij niet laten blijken dat hij over deze moord geen verstandig woord kon zeggen. Af en toe moet een mens iets met gezag poneren om gezag te suggereren.
De jongens van de Technische Dienst waren foto's aan het nemen en Shakespeare liep wat om de crime-scene heen. Hij zag geen sleepspoor, geen voetafdrukken. Hij liep iets verder en keek in de verte. Hij genoot van het uitzicht. Hoe kan je hier iemand vermoorden, vroeg hij zich af. Vervolgens las hij het bord dat aan toeristen enige uitleg gaf over de strijd van Hannibal en dacht: Waarom trekt dit land bloed aan?
''Wilt u de wond op het achterhoofd nog zien, Inspecteur?''
Hij schudde zijn hoofd. Hij zou het op de foto’s bekijken. Een wond van een dode stinkt, een foto niet.
Hij voelde voorzichtig met zijn handen waaromheen dikke plastic handschoenen waren geschoven in een tasje dat hij naast het ranke dode lichaam zag liggen. Hij haalde er een foto uit tevoorschijn.
8.
De trein van Perugia naar Tuoro bevat meestal enkele lege coupé's. Daarom reisde Amadeo graag met de trein. Om wat te lezen, om wat te werken, om te suffen. Hij wilde een boek pakken, en Zij kwam binnen.
Ze ging tegenover hem zitten en pruilde.
‘’Wat is er?’’ vroeg hij.
Ze zweeg ostentatief. Dus vroeg hij het nog eens: ‘’Wat is er Lydia?’’
‘’Miranda heeft de vorm van je lul aan mij beschreven en ze beschrijft die steeds weer.’’
Hij begreep dat hij nu snel an adequaat moest reageren. Hij reageerde dus niet, pakte zijn boek en deed net of hij weer met lezen begon. Verveling als masker. Ondertussen gingen zijn gedachten alles na - en hij begreep dat het gedonder met de kleine Miranda afgelopen moest zijn, en zijn geflirt met Lydia ook.
‘’Miranda zegt dat je met haar wél naar bed gaat.’’
‘’Doe niet zo belachelijk,’’ zei hij terwijl zijn ogen alle woorden lazen maar er niet één tot hem doordrong.
‘’Ik vind je walgelijk. Ze is dertien!’’
‘’Ik wil dat je je mond gaat spoelen,’’ zei hij. Hij merkte op hoe zijn lichaam allerlei reacties vertoonde waaraan hij niets kon doen; hij voelde de blos in zijn gezicht ontstaan, zijn ademhaling die versnelde.
‘’Je wilt dus wel met haar naar bed, maar niet met mij…’’
‘’Ik wil… Luister, ik moest hij de rector komen omdat jij bij je vader hebt geklaagd… Je hebt iets over mij gezegd, dat je bij me thuis was… Wat heb je gezegd?’’ Hij probeerde streng te klinken.
Ze schrok. Terwijl hij in zijn boek keek, niets las, en over de pagina’s heen naar haar keek, merkte hij dat haar mond begon te pruilen.
Er kwamen tranen in haar ogen.
Tranen van schuldgevoel, van liefde, van spijt en van onmacht - althans, dat wilde ze Amadeo allemaal laten zien, maar het waren tranen van plastic gemengd met suikerzoete limonade. De tranen van iemand die je wilde verleiden, en zeker wist dat haar dat eens zou lukken. Het gif van een levenswandel vol verval suisde al door haar bloed vanaf het moment dat hij colleges gaf over The Yellow Book en hij de woorden ‘estheticisme’ en ‘decadentisme’ over z’n lippen liet rollen als een gratis afrodisiacum en die bij haar hun effect niet misten.
‘’Ik weet heus wel dat Miranda alles verzint,’’ zei ze met een huilstem. Het stelde hem niet gerust, maar hij knikte. ‘’En ik zal mijn vader zeggen dat we niet meer bij je thuis mogen komen om tentamens te doen.’’
Weer knikte hij.
‘’There is no sin except stupidy,’’ zei ze Oscar Wilde citerend.
Iemand huilt en citeert dan opeens zo’n zin, wat voor geest is dat, vroeg Amadeo zich af. Een meedogenloze. Die gedachte wond hem op. Die hele familie was gevaarlijk, wist hij. Een familie die liever kogels en messen dan woorden gebruikte; de grammatica van de maffia.
Ze zwegen tot de trein in Tuoro aankwam, toen groette hij haar en liep welbewust niet met haar mee. Was dat het verstandigste?
Briefje
Vandaag wel prettig geschreven. Ik heb alleen nog geen zin om uw vragen te beantwoorden. Drie mensen die ook hier in de buurt op vakantie zijn willen met mij een kopje koffie drinken. Dat wil ik niet, omdat ik moet schrijven. O ja, hieronder als extraatje weer mijn Paroolcolumn. Ik merk trouwens dat ik een tamelijk kinderlijk idee heb van spanning. Vermoedelijk omdat ik bang ben voor de dood. Ik vind de aankondiging: “Daar lag een lijk,’’ al heel spannend. Ik heb steun aan Hitchcock die een onderscheid maakte tussen tension en surprise. Tension: alleen de kijker weet dat er een bom onder de tafel ligt en dat die elk moment kan afgaan, maar de mensen die gezellig aan het tafeltje koffie drinken weten dat niet. Surprise: Je loopt op straat en opeens wordt er op je geschoten. Ik moet beide nog in het verhaal krijgen, maar ik weet niet hoe. Dank voor de mensen die met me meeleven. En de zeikerds die zeggen dat ik met die verhaal moet stoppen kunnen de pleures krijgen. (Graag had ik dit laatste iets netter geformuleerd, maar ik weet niet hoe.)
Paroolcolumn:
A domani
"Ik ben erg benieuwd wat de inspecteur rookt" Hahahaha droge humor is grappig.
Leuk! Ostentatief, mwah. Maar ben ik echt aan het zeveren.