Scènes en scenario's, afl. 5

Een gedicht en...

Korte inhoud van het voorafgaande: Professor Amadeo is een schuinsmarcheerder, maar de rector heeft hem door. De jonge studente Lydia (17) houdt van hem, maar hij heeft het juist niet met haar gedaan. Wel met haar zusje Miranda van 13. En we weten nu dat de vader van Lydia en Miranda ‘een machtig man’ is. Amadeo stapt in Truoro uit de trein en gaat op weg naar huis. Maar…

De prompt luidde: twee vrienden lezen een gedicht

9.

Amadeo liep in gedachten verzonken naar zijn huis.

Waaraan dacht hij? Hij dacht na over de onmogelijkheid om het lichaam van Miranda te weerstaan. Haar lichaam maakte duidelijk dat het wilde vrijen. Haar borsten schreeuwden om begeerd te worden. Soms toonde ze haar nog niet volgroeide duifjes - ze leken echt op jonge duiven - aan Amadeo en zei dan: ‘’Kijk dan toch… en kijk hoe mijn lippen smachten naar je lul, lekkere Amadeo…’’ Haar lippen krulden zich dan als op een foto van een ster in een modeblad.

Het was gestoord, maar het leek hem af en toe gevaarlijker haar begeerte niet te bevredigen dan wel. Bevredigen… Kwam ze eigenlijk wel klaar? Hij vermoedde dat ze aan nymfomanie leed, maar kon daar met niemand over spreken. Was ze daar niet te jong voor? Wie jong is experimenteert. Experimenteren is overdrijven om jezelf te onderwijzen, of soms zomaar iets doen zonder de consequenties te overzien. Wie jong is denkt dat experimenteren synoniem voor leven is. Jeugd weet niet beter. Wat was de reden dat ze leed aan een obsessie met seksualiteit? ‘’Doodsdrift,’’ dacht hij een kort ogenblik. Leed hij overigens zelf niet aan satyriasis, en waren Miranda en Amadeo daarom niet een perfecte combinatie? Of waren dit smoezen? Amadeo haalde zijn eigen orgasmes voor de geest. Als hij was klaargekomen wilde hij weer, en weer. Al kon hij dat niet en merkte hij dat haar lichaampje er wel om vroeg. Hij kende de theorie over de kleine dood, zoals het orgasme wel werd genoemd en hij voelde een onaangename siddering; in de literatuur volgde op zo’n petite mort altijd een depressie die in sommige gevallen tot moord kon leiden. Bleven zij beiden niet altijd onbevredigd, al kreunde zij doodskreten en spoot zijn sperma zijn lakens nat.

‘’Amadeo!’’

Het was Paolo.

‘’Loop even met me mee naar huis,’’ zei Paolo.

Amadeo voelde intuïtief dat er iets mis moest zijn, maar hij begreep zelf als de beste dat hij ook paranoïde was - dat was de consequentie van zijn manier van leven, besefte hij.

‘’Waarom zeg je nu niet meteen wat er mis is? Je bent mijn vriend.’’

‘’Sophia is dood,’’ zei Paolo. Hij keek daarbij naar de grond. Amadeo schatte zijn blik in; Paolo was dan misschien een goede vriend, hij was ook dom. Domheid staat vriendschap niet in de weg, tenzij het gaat om vrouwen en geld. Sophia was een meisje met wie beiden een geschiedenis hadden, maar waaronder de vriendschap niet had geleden; Sophia was er vandoor gegaan naar Rome met nota bene een politicus die op een dag langs de kant van de weg werd gevonden. Zes kogelgaten in zijn borst en bijna al zijn botten waren gebroken. Sophia werd nog even van de moord verdacht, maar vrij gelaten; ze had een excuus waar een minister bij betrokken was.

Paolo - in feite was Sophia zijn nicht - had altijd min of meer contact met Sophia gehouden. Alles wat hij over en van haar hoorde gaf hij aan Amadeo door, en vice versa, want daar bleef Sophia nieuwsgierig naar.

‘’Hoe weet je dat ze dood is?’’

‘’Ik weet het niet zeker.’’

Het antwoord verbaasde Amadeo.

‘’Maar hoe kom je er dan bij dat ze dood is?’’

‘’Ze heeft een afscheidsbrief aan jou en mij geschreven met daarin de redenen waarom ze zelfmoord heeft gepleegd.’’

‘’Zelfmoord?’’

‘’Ja, dat begrijp ik uit die brief,’’ zei Paulo.

‘’Heeft gepleegd of gaat plegen?’’

‘’Heeft gepleegd.’’

‘’Wanneer heb je die brief gekregen?’’

‘’Vanmorgen.’’

‘’Heeft je familie iets gehoord?’’

‘’Dat weet ik niet. Ik heb de broer van mijn vader nog met een smoes gebeld, maar die zei niks. Die is oud en begrijpt ook niets meer.’’

‘’Van waar is die brief geschreven?’’

‘’Rome… Ik weet niet waar ze nu woont. Dat weet niemand. Ze schaamde zich voor haar familie. Alleen ik had contact met haar. En een achternichtje.’’

‘’Waar is dat nichtje?’’

‘’Dat weet ik niet.’’

‘’Dit is de tijd van email en sms, van Facebook en Twitter,’’ zei Amadeo. Hij wist dat het neerbuigend klonk.

‘’Ik ken die dingen niet! En ik weet niet wat je daarmee bedoelt. Jij bent geleerd en ik…’’

Ze zwegen. Goede vrienden vernederen elkaar niet. Ze hadden beiden indiaantje gespeeld, gevoetbald en dezelfde vrouwen bemind, en toen de strijdbijl van hun jeugd was begraven en alle grote liefdes waren vertrokken, werden ze vrienden; ze hadden tenslotte iets gemeen. Was Sophia beider grote liefde? Voor de boer was de grote liefde onbereikbaar omdat ze te intellectueel was, voor de intellectueel was de grote liefde onbereikbaar omdat ze inzag dat ze niet wilde leven met iemand die haar vertelde dat hij er meerdere vrouwen op na wilde houden. Waarom ze ervandoor was gegaan met een politicus, begrepen de vrienden niet.

Ze naderen het huisje van Paolo en even later las Amadeo de brief van Sophia.

Lieve Amadeo en Paolo.

Paolo, als je iets niet precies begrijpt aan dit gedicht laat Amadeo het je dan uitleggen.

Tot slot:

Ik, lieve minnaars van mij,

leef niet meer, als jullie dit lezen.

Ik maakte een eind aan mijn leven.

‘Leef als een hond,’ zei je vroeger Paolo.

‘Zoek het leven zoals ik,’ zei je Amadeo.

Mij kan nu niets meer gebeuren.

Ik leef met gevoelens zonder oorzaak en gevolg.

Ben vervreemd van pijn. Waar is de pijn?

Gevlucht en ik weet niet waarom.

Zoek de pijn in m’n hoofd.

Zoek de pijn in

mij, want ik ik ben de pijn.

Ik zoek de dood.

Moet de dood mij niet zoeken?

Steeds als ik mijn ogen sluit, blijven ze open.

Vluchten voor de dood heeft geen zin.

Ik verdwijn.

Probeer mijn dood niet te betreuren.

Naar niets anders verlangt mijn hart dan te duiken in het zwarte gat.

Tuoro zit in mijn gedachten.

‘Te laat!’ zegt de dood,’’We gaan

Gaan, over de Laan van de Eeuwigheid.’’

Paolo keek Amadeo vol verwachting aan terwijl er een traan uit zijn oog rolde.

‘’Waarom?’’ vroeg hij.

‘’Het is een gedicht,’’ zei Amadeo. Hij pakte onmiddellijk zijn vulpen en schreef het gedicht over.

‘’Ja… dat had ik heus wel begrepen… Dat staat er toch ook?’’

Amadeo vond het een slecht gedicht, maar hij snapte waarom ze dat zo had geschreven.

‘’Er staat toch duidelijk in dat ze een eind aan haar leven maakt,’’ zei Paolo.

‘’Er staat, zoals in elk gedicht, ook veel wat er niet in staat,’’ zei Amadeo.

Hij zag meteen iets van schaamte in de blik van Paolo.

‘’Ik bedoel,’’ zei Amadeo,’’ dat ze ons ook iets probeert uit te leggen… over de pijn die ze voelde. Snap je wel?’’ Hij wist dat hij loog.

‘’Ja…ja…Poëzie heb ik nooit goed begrepen, ’’ zei Paolo.

‘’We moeten uitzoeken waar ze begraven wordt, dan kunnen we daar heen,’’ zei Amadeo. Hij wilde weg. Even alleen met zijn eigen gedachten verkeren. Hij maakte aanstalten om te vertrekken.

‘’Ik zal mijn ooms en tantes vragen of ze iets van haar gehoord hebben,’’ zei Paolo, ‘’trouwens er is nog iets…’’

Amadeo bleef zitten.

‘’Er is in Sanguineto een vrouw gevonden die vermoord is.’’

---

Brief aan lezer.

Ik heb flink doorgewerkt. Ik had in de zon kunnen zitten, kunnen zwemmen in het zwembad, naar Cortona kunnen gaan, maar niets van dat al. Ik weet niet of meer schrijvers dat hebben, maar ik schaam me voor de seksuele passages die ik tikte. Toch moesten ze er in. Waarom? Dat weet ik ook nog niet. Toen ik in New York een cursus scenarioschrijven volgde (duurde drie uur) werd er enorm veel aandacht besteed aan de backstory van alle spelers. Daaruit kun je soms verhaallijnen halen en is een grote steun voor de spelers. Regisseur Spielberg, zo hoorde ik toen, huurde af en toe ‘professionele auteurs’ in (wat maakt ze eigenlijk professioneel?) om de achtergrond geschiedenissen van de personages te scheppen. Ik heb dat nu ook gedaan, maar toch ben ik er tijdens het schrijven van afgeweken. Soms schrijf je iets op, en dan kan je niet terug. In dit zomermoord-experiment kan ik al helemaal niet terug. Wat ik ook heb gemerkt is dat ik slecht ben in natuurbeschrijvingen. Ik ben geen Toergenjev. Ik wil het wel, maar mijn kennis is te gering. Hoe heten die bomen tegenover mij? Geen idee. Wat zijn dat voor rode bloemen? Ook geen idee. En hoe heten die kwetterende vogels? Kwettervogels? Fudelietuuttuut? Daar moet ik me misschien in gaan verdiepen. Morgen meer. Ik heb nu zin in koffie en een croissant crema - ik geloof dat het zo heet.

Tong toont tederheid

A domani