(Hier de eerste aflevering van Scènes en scenario’s. Zodra ik iets heb geschreven, zet ik het op Substack. Waar het naar toe gaat? Geen idee. Ik hoop op een thriller. Ik schrijf dit puur voor mijn eigen plezier. Ik wil het twintig dagen volhouden, misschien iets meer, misschien iets minder. Ik ben er verdomme nerveus over. Morgen weer een aflevering.)
Mist en dood…
A director must be a policeman, a midwife, a psychoanalyst, a sycophant and a bastard.
1.
Een paar kilometer de heuvels in, na het lieflijke dorp Tuoro sul Trasimeno, loopt een weg naar rechts.
Vroeger stonden daar twee pijnbomen als een natuurlijke poort om de bezoeker te verwelkomen, maar één hebben ze weggehaald nadat hij bij een storm was geknakt. Het was niet eens een grote storm.
Langs die weg, bewaakt door cipressen, liggen de velden met de olijfbomen.
Hier hebben Gaius Flaminius Nepos en Hannibal tegen elkaar gevochten. De slag om het Trasimeense meer.
Hannibal won die slag; door de mist die van het meer opsteeg en naar land waaide, kon hij de Romeinen omsingelen zonder dat die het in de gaten kregen.
Mist is er nu ook.
Op het nieuws voor de radio zeiden ze dat het wederom een warme dag zou worden.
De mist zou pas laat in de morgen optrekken.
Aan het eind van die weg staan een paar huizen. Het is het gehucht Sanguineto, genoemd naar het bloed dat de akkers destijds rood kleurde. Een nauwelijks leesbaar bord zegt dat zich hier het 'agriturismo Annibale' bevindt. Ga je iets verder dan zie je de Torre. Vroeger was dat een molen, maar de wieken zijn al jaren weg en toeristen denken dat het een uitkijktoren was uit de tijd van Hannibal. Die mythe houden de verhuurders in stand, want het in stand houden van mythes levert geld op. Het zijn verhalen die Duitsers of Belgen graag horen. In de Toren van Hannibal laat men ze tegen een goede vergoeding een veldheer wanen.
Maar er zijn op het ogenblik geen toeristen; de Europese economie werkt tegen en er is te veel achterstallig onderhoud.
Even verderop zie je bosjes en een klein heuveltje met een fraai uitzicht over het meer plus een bord waarop iets wordt uitgelegd over de geschiedenis van de slag van Hannibal.
De scherpzinnig militair moet hier hebben gestaan, zijn stellingen hebben bekeken, en je vraagt je af wat hij gedacht heeft toen hij het meer zag dat soms op een vrouw lijkt die je met wijd opgesperde armen wil ontvangen.
Nu ligt er een lijk.
Niemand heeft het nog zien liggen, behalve de dader van de moord.
Want het was een moord, al heeft de moordenaar het slachtoffer neergelegd alsof het in slaap was gevallen, alsof het nog even wilde genieten van de nacht, van de sterren, van de maan die vannacht net niet vol was.
Het is nog een vroeg uur. Een mistwolk lijkt het gezichtje te aaien; de zon wil het tevergeefs verwarmen. Nutteloze troost van de natuur.
Het wachten is op een boer op een tractor die eerst zou denken dat het een slapende toerist was.
Tot zijn schrik zou hij iets heel anders ontdekken. Eerst zag hij een arm die hem wenkte, wenkte naar een gebeurtenis die hij later zou omschrijven als de verschrikkelijkste uit zijn leven: een lichaam dat de schoonheid had behouden, terwijl er toch iets uit wegsijpelde.
Het lichaam van een jonge vrouw, misschien nog een meisje.
Hier deed het zwart van de dood zijn intrede, als een oog dat zich langzaam sluit, of als een olielamp die wordt uitgedraaid, waarna het oculair even traag weer scherp gesteld word op het moment dat het eindelijk iets wil zien.
2.
''Mario,'' zei de regisseur, ''Ik wil dat je haar benadert alsof zij een Madonna is…''
''Een Madonna…, '' herhaalde Mario die een redelijk goed acteur was, maar zijn dédain voor de regisseur niet kon onderdrukken.
De actrice die zich een Amerikaanse naam had aangemeten, Kelly Winter, terwijl ze eigenlijk Agostina Bocca heette - hoe mooi kan een naam zijn - keurde Mario geen blik waardig, waarna die de opmerking in haar oor fluisterde: ''Speel het omgekeerde van hoe je nu kijkt, misschien dat er iets van een Madonna op het meedogenloze celluloid van je te zien is!''
Meteen begon Kelly Winter te schreeuwen: ''Luigi, hij doet weer naar tegen me!''
''Mario, alsjeblieft, '' zei de regisseur, ''ik bid, ik smeek je, wees vandaag alsjeblieft niet jezelf. Blijf in je rol.''
''Ik troost me met de gedachte dat jij me betaalt voor het niet mezelf zijn. Het spelen van een rol doe jij altijd en overal gratis… En slecht!'' antwoordde Mario die er achteraan, net iets te luid, voor de zoveelste keer het oordeel 'kutproduktie!' velde.
Niemand kon toen nog vermoeden dat de kutproduktie over een paar uur stilgelegd zou worden omdat de politie Mario zou arresteren.
WORD VERVOLGD!
Nou, Theodor, dat smaakt naar meer!
Als je dan toch ergens vermoord moet worden, dan is die omgeving nog enigszins genoegdoenend.