Mijn oplossing is dat ik het niet weet

De Zondagbrief

Stemming: droevig.

Kwaad ook wel, maar heeft dat zin?

Ik denk het niet. Zinloze kwaadheid is synoniem aan machteloosheid.

Europa is ook boos. En is ook machteloos. Europa is een speelgoedkist met oude ideeën geworden. Niemand, geen van mijn vrienden en kennissen, voelen zich ‘Europeaan.’ Men voelt zich New Yorker, Fransoos, Italiaan, Israëliet, soms Nederlander, meestal buurtbewoner. Je bent waar je je thuisvoelt, zeg ik altijd maar. Bij mij wordt dat bepaald door de taal. Ik voel me thuis in Nederland, Engeland, Amerika, Frankrijk, Duitsland en voor een deel in Italië.

Moet ‘Europa’ nu Oekraïne helpen? Iedereen zegt ja, niemand weet hoe. Helpt een vredesmacht? Of een afschrikkingsmacht? Antwoorden blijven uit. Hoe meer ik de problemen in de wereld volg, hoe eenvoudiger ik me voel, of dommer. Het verschil met vroeger is dat ik me niet meer schaam om me dom te voelen of voor dom te worden uitgemaakt. Ik voel me een gek op het dorpsplein en heb zin om een paard te omhelzen.

Mijn oplossing voor Oekraïne zou zijn dat Zelensky zich terugtrekt (hoe sympathiek ik hem ook vind) en dat er een keiharde Oekraïense generaal met modderige boots en bloed aan zijn handen en in een generaalspak vol insignes en zwaaiende medailles naar Trump en Vance gaat om in de Oval Office in het Oekraïens en niet in slecht Engels, te vertellen wat de deal met de VS ‘moet’ zijn. Ik denk dat Trump en Vance respect hebben voor zo’n kerel. Een stoere vrouw, is uiteraard ook goed. Ik durf, merk ik, daar weinig over te zeggen uit angst dat ik een verkeerde opmerking maak. Maar ik denk aan Juffrouw Boudewijn van mijn Lagere School. Daar waren we allemaal bang voor, terwijl ze ontzettend lief was. (Ik wilde dat ik wist hoe haar charisma werkte.)

Verder moeten wij eraan wennen dat Poetin in feite al heeft gewonnen. Hij heeft sowieso ‘iets’ gewonnen. We moeten hopen dat ze in het Kremlin zo uitbundig hun overwinning vieren dat hun hart het begeeft.

Het is raar: in de jaren zestig, zeventig was ik tegen Amerika. De Vietnamoorlog - die ik zogenaamd begreep, maar dat bleek achteraf helemaal niet waar - vond ik mensonterend en ik scandeerde ‘Johnson moordenaar!’ Een paar jaar later werd ik verliefd op Amerika. Nu ja, New York. Maar ik raakte ook verliefd op Moskou. En op Rome en heel erg op Parijs.

Verdomme.

En nu?

Ik moet steeds denken aan de week dat ik in Kiev was in 1972. Zo’n indrukwekkende stad.Toen was iedereen nog communistisch, terwijl ik het communisme probeerde te verlaten en sociaal-democraat wilde zijn.

Ik zou best nu naar Kiev willen, maar wat moet ik er doen?

Vermoedelijk gaat de bevolking daar zeer zware tijden tegemoet.

En ik wil ook heel graag naar New York. En Washington.

Maar ik heb de pest in als ik Amerikanen triomfantelijk hoor doen over hun president, terwijl ik nota bene die president best begrijp. Hij wil geld verdienen voor zijn land. Aan idealisme heeft hij een broertje dood, hij heeft moeite met democratie want die werkt voor hem veel te traag. En waarom zou hij andere landen helpen zonder daar iets aan te verdienen? Ik snap het allemaal. Maar ik kan heel erg slecht tegen die arrogante schofterige houding. Als een pitbull keihard tegen me blaft om me te waarschuwen terwijl het kwijl langs z’n kiezen en lippen druipt, dan durf ik toch niet goed langs hem.

Maar goed, het is zondag, de zon schijnt even. Ik kijk desondanks tv en zie dat iedereen machteloos reageert. ‘We moeten iets doen.’ Ja, wat gaan jullie doen, Europese leiders? Hoe denken jullie erover na? Ik hoor nog niets. Schrijf me maar eens een mooie brief. Groeten, Theodor

xxx